ارائه مدل تحلیلی برای ارتقاء امنیت شهری از طریق رویکرد امنیت طراحی (SBD) (مطالعه موردی: منطقه 17 شهرداری تهران)

  رویکرد امنیت از طریق طراحی، یکی از موثرترین و کارا ‎ ‎ترین رویکردها در زمینه ارتقاء امنیت شهری است که می‎تواند نقش بسزایی در ایمن سازی فضاهای شهری ایفا نماید این رویکرد تاکنون در ایران معرفی نشده و مورد استفاده قرار نگرفته است . بدین منظور، هدف از این مقاله ارائه مدلی تحلیلی برای سنجش امنیت شهری و معرفی رویکرد امنیت از طریق طراحی است. در‏این راستا، ناحیه سه از منطقه 17 تهران که به‏دلیل ویژگی‏هایی مانند تراکم جمعیتی بالا، فرسودگی و فشردگی بیش از حد بافت و گسیختگی کالبدی به دلیل عبور دو مسیر راه‏آهن از داخل بافت این منطقه دارای مشکلاتی نظیر پایین بودن وضعیت امنیت شهری و وجود احساس ناامنی در بین ساکنان است، به عنوان نمونه بررسی می‏شود. در پژوهش حاضر، روش تحقیق بر اساس هدف، از نوع کاربردی و براساس روش و ماهیت، توصیفی - تحلیلی و روش تجربی - پیمایشی است. بنابراین، در تبیین ادبیات و سوابق موضوع تحقیق و ارائه مدل تحلیلی از مطالعات کتابخانه‏ای و برای جمع آوری اطلاعات با توجه به ماهیت تحقیق از روش‌های میدانی استفاده شده است . همچنین برای ارزیابی و اولویت‏بندی شاخص‏های ارائه شده در مدل تحلیلی از تکنیک سلسله‏مراتبی فازی استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان دهنده تفاوت میزان امنیت شهری درمیان پهنه‎های چهارگانه محدوده مطالعاتی ‎است به‏نحوی که پهنه‏ 4 امن‏ترین پهنه در محدوده محسوب می‏شود. همچنین از میان اصول و معیارهای مورد بررسی، اصل "امنیت فیزیکی" و معیار "دشوارسازی آماج جرم" با وزن‌های 0.29 و 0.68 بیشترین نقش را در ارتقاء امنیت شهری در محدوده مطالعاتی بر عهده داشته‌اند.